De la primera sesión de la Escuela de Padres, hay una
reflexión que no podré olvidar.
Es difícil amar lo desconocido.
Se ama lo que se conoce.
Por ello, es necesario conocerse a uno mismo, pues de no
conocerte no te podrás querer… y añado, si no eres capaz de amarte ni a ti
mismo, no podrás amar ni al mundo, ni a los otros.
Tenemos especial interés en que leáis el apartado de la
sesión 1 y que paséis a firmar en el muro. También tenéis recursos y un
subapartado de otros recursos, en el que os dejamos un cuento muy interesante.
Por ello, después de quedar el 50 en la “Marxa de Borriol”
he visto que tengo que seguir entrenando.
Mejoré mis prestaciones de una forma muy interesante, pero
perdí mucho tiempo bajando.
No quiero arriesgar hasta caerme, pero he perdido parte de
lo que aprendí.
Por ello, tendré que volver a pisar las montaña de Orpesa y
prepararme para abril, a ver cómo podemos clasificar en casa, que vuelve el KM
Vertical y “La Serra d’Orpesa” y, tan solo 14 días después, el II Triatlón de
Marina d’Or.
Crisis quiere decir, para los Japoneses: Peligro+cambio.
¿Os asusta?
Espero que no.
A mí no.
Esto va a pasar, y vamos a salir reforzados, porqué nos
habrá costado un esfuerzo y ese esfuerzo será aprendizaje y con ese
conocimiento adquirido valoraremos la libertad y el bienestar que otros
conquistaron para nosotros.
Aprenderemos a dar gracias, aprenderemos a sonreír por todo
lo que tenemos y aprenderemos a ser responsables (A algunos nos lo enseñaron desde pequeños).
De hecho, este proceso ya ha empezado… y si tú no lo has
empezado hazlo ahora mismo: mira a tu alrededor y aprende a dar las gracias,
da gracias incluso por las veces en que te equivocaste, porqué al reconocerlo
creciste.
En un rato saldré a la calle y sonreiré. Este finde me
esperan cosas maravillosas…
¿Te atreves a soñar la realidad?
Yo sí, y me gusta.
Eso sí, respetando a los que lucharon por un mundo mejor.
Vivimos en una época en la que los ricos son más ricos y los pobres más pobres;
los bancos nos engañan, nos roban y reroban; y los poderosos nos estafan y se ríen
en nuestra cara ¿Marchando una de preferentes?.
Por ello, hay gente con poder que critica el sistema.
Así, no es de extrañar que Maribel Verdú y otros actores critiquen
desahucios, copagos, privatizaciones, etc.
Pero claro, esto no interesa, porqué los altos políticos, asesorados por su
regimiento de asesores, nos pedirán un esfuerzo más, nos aplicarán un par de
recortes más y seguirán fomentando la recisión, mientras nos recuerdan que
vivimos por encima de nuestras posibilidades (ya lo dije ayer, nos estafan por
encima de nuestras posibilidades).
Dirán: es nuestra responsabilidad.
Qué hacer con los osados alborotadores que se quejan: calumniarlos.
¿Por qué?
Porqué dicen la verdad y molestan. No hay contraargumento, por eso los
bombardean.
Sí, son humanos con defectos, pero no se les critica por ello, se les
critica por molestar.
Los quieren destruir.
Lo mismo pasa con los sindicatos. Los han conseguido devaluar y somos tan
gilipollas, que en vez de mejorarlos y limpiarlos de mierda, los dejamos morir,
a ellos, que son los primeros que nos podrían ayudar a luchar contra este
injusto sistema.
Nos han vuelto a ganar la partida, no nos informan, nos comen la tostada.
Pero el poder será nuestro, siempre que lo queramos ejercer.
1:24:21 para la I Media Internacional de Benicàssim y el 101 de más de mil corredores.
Sigo pensando que se
puede hacer un recorrido más bonito y rápido, pero he podido cumplir mi
objetivo.
También gracias a Jony, una liebre así, siempre viene bien J y se ha portado como
un campeón.
Pero, como no, lo mejor ha sido la paella.
Con niños, al final, hemos sido 25 comensales, con poemas de
Andrés incluidos y tengo que dar gracias, de que hoy, en Benicàssim me he
sentido como en casa.
Con Bárcenas, o sin él, con Urdangarín o sin él, con el espionaje en cataluña, con la prima de riesgo que vuelve, con el paro que sube, con la gasolina por las nubes de nuevo...
¿No es sorprendente que una foto de un mando de una videoconsola sea noticia?
Fa dos anys, en Benisàssim
vaig realitzar la meua millor marca en mitja marató.
Perseguir el grup de
Jony, Marc, Javi i Jose Miguel em va fer volar.
Llavors, vaig ser capaç
de marcar 1:27. Digits que mai he pogut repetir, ja que sols he
tornat a rodar en 1:28 i 1:29...
No obstant, des de la
crisi dels 30, per anomenar-ho d'alguna forma, he baixat totes les
marques que m'he propossat, més del que creia prossible.
Demà, més de 700 dies
després torne a la mitja de Benicàssim amb les mateixes il·lusions
que aquell dia.
Hui a descansar i a pel
dorsal.
Crec que he entrenat bé i
dilluns, forçant en solitari vaig pulir la preparació mental...
sempre en possitiu.
Damunt, el canvi de traçat
sembla propici.
Per tant, tenint tots els
factors a favor, demà demanarem un poc d'ajuda als àngels i a per
una nova marca... intentant estar de nou, el més prop del cap de
cursa, encara que no puc perdre la perspectiva, doncs eixe no és el
meu vagó, almenys, a una mitja internacional.
Fem apostes?
Una porra?
Demà pot ser un bon dia
per baixar o apropar-se a 1:24.
La Generalitat va a alquilar los montes públicos: se
permitirá la caza, la tala…
Alquilaremos un bosque y nos devolverán un desierto, sin
plantas ni animales.
¿No es maravilloso?
¿Con este dinero rescatarán al Valencia CF?
Senderistas, Btteros, recogedores de setas, corredores de
montaña, cazadores de bolsillo pequeño, etc.: ¿Nos vamos a ver qué pillamos en
el centro comercial?
Sí, que cosas tiene la vida… con lo que me gusta pasar
desapercibido y que me dejen en paz...
Pero bueno, no pasa nada, los que se tengan que preocupar
por ello será: o por qué les importo o por qué no tienen nada más útil en lo
que ocupar su tiempo. Estos segundos, ya tienen bastante.
Se creen que no sentimos sus miradas, que no notamos su
desdén…
Nos miran con cara de asco y piensan que no lo vemos.
Pero no pasa nada, ya no pueden con mi sonrisa…
No les voy a dar el poder de quitármela.
Y soy yo quien decido quien me puede herir y quién no.
Y no, no pueden.
Querido Rocinante, aprovechemos la noche para escapar,
cuando Sancho Panza no nos vea, que estoy hasta los c… de tanta cordura.
dimarts, 12 de febrer del 2013
Ver amanecer…
I ver que el viento, por una vez, puede ser maravilloso.
Sí, no me gusta el viento, pero siempre hay que saber
aprovechar la parte positiva de las cosas y sin viento, no podría haber tomado
fotos como estas…
Es feliz, por tanto, el que tiene un juicio recto; es feliz el que está contento con las circunstancias presentes, sean las que quieran, y es amigo de lo que tiene; es feliz aquel para quien la razón es quien da valor a todas las cosas de su vida.
Eso dijo Séneca hace 2000 años... ¿lo hemos entendido ya?
Me han enfadado tanto que he asustado a gente que nunca me había
visto así.
Ahora podría maldecir y VOCIFERAR.
Pero, no lo voy a hacer.
Gracias Luna por enseñarme a relajarme y a borrar lo malo.
Ahora, calmado y nuevamente feliz, os digo:
-Es mejor seguir siendo yo, ese YO que me enorgullece y
predicar con el ejemplo. Si hace falta seguiré haciendo favores a indignos, tal
vez así aprendan con el ejemplo. Si hace falta, pondré la otra mejilla y
seguiré riendo.
Como cantan Los Reconoces: Aunque me partan los dientes, me
quedará la sonrisa…
Hoy he mandado a mis niños la actividad de meditar sobre lo
más bonito que han hecho por ellos en su vida.
Una niña ha sido rápida y me ha contestado que darle la
vida.
Me encanta, es una alumna capaz de llegar rápidamente a lo
valioso. No obstante, le he invitado a elaborarlo más, puesto que tienen de
tiempo hasta el jueves para contarlo.
Yo, lo tengo muy claro.
Lo más bonito que me han dado en este mundo es, en primer
término la vida, pero luego me dieron algo más valioso: la posibilidad de
vivirla.
He tenido la suerte de tener unos padres espectaculares, que
me han enseñado a valorar las cosas, a compartir, a utilizar lo que tenía, a
mejorarme, a hacer el bien…
Unos padres capaces de dar su cariño y dar su sudor por sus
hijos. Capaces de renunciar a parte de sus sueños para que nosotros no tengamos
que renunciar a nada y hoy, gracias a ellos, tengo más de lo que necesito.
Así, primero me dieron la vida, luego me dieron educación y carácter.
Seguidamente me dieron oportunidades y valor…
Sí, yo conquisté mis metas, ahora conquistaré los sueños que
me faltan, pero ellos me dieron lo más importante: la libertad.
Ellos me hicieron bebé y siguiendo su proyecto, hoy soy un hombre
y estoy orgulloso de mí, pero también estoy orgulloso de ellosJ.
Gracias papá, gracias mamá.
Gracias mamá, gracias papá.
Vosotros lo empezasteis todo y lo mejor está por venir J.
La verdad, siempre vi una locura escribir un libro entre dos personas... de hecho, me costó mucho hacer aquel ensayo con JJ, aunque ganamos el 1º premio de un concurso de la universidad de Castellón, cuando yo iba al instituto jejeje.
Pero bueno, de momento, escribir con Luz es fácil... es lo bueno de pensar igual y de tener la misma filosofia...
Hemos encendido dos motores para poder llegar a la meta.